Pangalawang Buhay

Sa bagong pagkakataon, ligaya sa pagbabasa.

Wednesday, March 15, 2006

“Time to Pee!” ni Mo Willems


Isa sa mga sikreto ng matatagumpay na aklat pambata ay ang binibigyan ng sense of achievement (ang may mapagtagumpayan) ang batang tauhan sa teksto. Isa ring paraan ay ang pagseryoso sa problema ng mga bata. Kadalasan kasi, ang tingin sa mga problema ng mga bata ay maliliit at simple lamang. Ngunit para sa mga bata, ang mga problemang ito (e.g., ang tamang pag-ihi) ay isang malaking hamon at adbentura para sa kanila.

Ito ang paksain ng aklat ni Mo Willems—ukol sa kakaibang nararamdaman ng mga bata (pakiramdam na naiihi) na dapat ay bigyang-pansin. Nakuha ng autor-ilustrador ang sikolohiya ng mga bata. Totoo, maraming bata ang naiihi sa kanilang salawal—kapag nasa eskuwela, kapag natutulog, kapag naglalaro, kapag natatakot sa gabi at ayaw pumunta sa banyo. May mga bata at matanda ring umiihi sa swimming pool. Noong nasa grade school ako, marami akong kaklase na naiihi sa kanilang salawal. Maging ako rin, noong grade 2, ay naihi dahil sa pinipigil ko ito. Ewan ko lang, pero noon, parang nakakahiyang aminin na gusto kong umihi o may nararamdaman kang dapat mong ilabas. Ang resulta: nagiging school legend ang pag-ihi o ang pagdumi ng bata hanggang sa kaniyang paglaki. Unibersal na yatang kahihiyan ito ng bawat nag-aaral, na dadalhin niya hanggang pagtanda.

Kung kaya, mahalaga ang mga aklat pambata na “munti” man ang problema, nagiging adbentura, o nagiging paksain at sentral na problema sa aklat pambata. Kahalintulad ito ng isang popular na aklat pambatang “Everyone Poops” ni Taro Gomi na ipinapakitang natural sa lahat ng nabubuhay at sa mga hayop (kasama na ang mga tao) na dumumi. At dahil natural, hindi ito dapat ikahiya. Ewan ko ba sa lipunang Filipino kung bakit ikinahihiya iyon. Nakakahiya ba ang makaramdam na nais mong dumumi? Noong bata rin ako, sa elementarya, umuuwi pa ako ng bahay para dumumi; mabuti’t malapit lamang ang aming tahanan sa eskuwelahan. Ayaw kong dumumi sa eskuwelahan. Ikinahihiya ko iyon. O baka naman talagang madumi ang mga kubeta sa aming eskuwelahan. Biro nga'y MacArthur. Tinanong ko ang nagbigay ng joke na iyon. Saka bulong sa akin, "Nag-I shall return."

Ang tagumpay sa aklat ni Mo Willems ay ang pagbibigay-dangal sa natural at biolohikal na akto. Aniya, “Now is your chance to show how big you are.” Bukod pa rito, napaka-pragmatiko at edukasyonal ng aklat, kaya nabigyan ito ng pagkakataon na mailathala. Ang aklat na ito’y tila isang journal ng pag-ihi. May success chart ito at mga sticker. Magandang aklat ito para sa mga batang nasa proseso o yugto ng toilet training.

Kahanga-hang rin ang ilustrasyon ni Willems. Gamit ang sariling tatak ng pagguhit, maihahalintulad ko sa mga dubuho sa “Knuffle Bunny”, naging puno ng salamangka ang gawaing tila ordinaryo, o labis na ordinaryo, para sa mga may edad na. Tuwang-tuwa ako sa mga dagang nagmistula pang banda para ipakilala sa bata ang isang kubeta. Tawa ako nang tawa nang makita ko ang ilustrasyon na iyon. Kung ako ang bata at tinuturuan ng tamang pag-ihi, mabilis akong matututo. At hindi na akong maiiihi pang muli sa salawal.