Pamamaalam sa Bakasyon

Ito ang kauna-unahang kong blog entry na isiniulat ko sa opisina ng Departamento. Ngayon, Hunyo 1, ang unang araw ko bilang assistant ng tagapangulo. Required akong pumunta sa opisina o kaya'y tumambay. Medyo bakante ang opisina at mesa. May mga natitira pang bakas ng dating umupo sa mga puwesto. Walang seremonya sa pagpapalit ng administrasyon; hindi naman siguro selebrasyon iyon.

Mabuti na ring nandito ako sa opisina. Naputulan kami ng telepono, kaya kahit mayroon akong internet connection, hindi ako makakapag-online. Miss ko nang makipag-chat sa kaibigan sa ibang bansa, miss ko na ang mangarap ng mga libro sa Amazon, miss ko na ang magbasa ng mga review at ilang sanaysay ukol sa panitikang pambata. Hindi ko na tuloy mahalungkat ang ibang liham sa email na may ilang puntos para irebisa ko ang dalawang kuwentong pambata ko. Hindi ko pa ito maibigay sa ilustrador dahil hindi pa pino ang teksto ko. Hindi ko rin naman ito maibigay sa aking mahusay na translator dahil hindi pa final ang aking manuskrito.

Ang tagal ko na namang mawala sa blog. Ang sarap kasing magbasa. Nakatanggap ako ng package mula sa kaibigan sa ibang bansa. Naku, hindi ko mailarawan ang aking pagkabigla. Mabigat ang package. Mabuti, hindi ako biktima ng panloloko sa Customs na hihingian ako ng malaking pera para sa padala. Sa Pilipinas, tax-free naman ang mga libro at hindi ito taxable ng gobyerno. Walang mananakaw sa akin ang gobyerno. Walang maibubulsa, kung mabigat ang terminong pagnanakaw. Nasabi ko sa sarili ko, hindi muna ako bibili ng mga libro ng isang taon. Medyo nahihiya ako sa kaibigang ito. Sa susunod, hihilingin kong ibigay niya sa akin ang second-hand na kopya o paperback na edition. Bibili lamang pala ako ng aklat dahil sa mga requests niyang aklat. Malapit na pala ang kaarawan niya. Hindi ko alam kung paano makakaabot on time ang aking package. Gusto ko sanang magsorpresa ng aklat o cd pero lumalabas na hindi iyon sorpresa. Alam ko naman ang mga pamagat ng mga aklat na gusto niya. Papadalahan ko na lang siguro siya ng surprise na aklat na wala sa kaniyang listahan ng request. Tulad ng nakagawian niya sa mga padala niya sa akin.

Bukod sa laman ng package, natuwa ako sa mga stamps na nakadikit dito. Natuwa rin si Chris na siyang nagmaneho sa akin papuntang Quezon City Post Office. Nalungkot kami ng araw na iyon dahil kalat sa lugar na iyon ang mga pamilya na nakatira sa mga tent sa island ng daan. Paano kung umulan? Paano mabubuhay ang mga bata sa ganoong klaseng lugar? Naisip ko talaga ang mga bata, hindi ang mga matatanda. Ano'ng uri ng Pilipinas ang magngyayari kung ganito ang mga bata sa bansa? Naging kritikal na naman ako. Ang dami pa naman kasing opisina ng gobyerno sa paligid. Bakit hindi nila napapansin ang mga pamilyang ito?

Nalayo na ako sa usapan. Mga stamps na ang disenyo ay mga tauhan ng panitikang pambata ang aking nagustuhan. Agad kong ginupit ang mga stamps sa package at ibinabad sa balde. Mga apat na oras ang pagkakababad hanggang sa nahiwalay ang mga selyo. Pinatuyo ko ito sa bond paper habang naglalakad ng limang beses sa Academic Oval.

Nakakalimang ulit na ikot ako sa Academic Oval. Mukhang sampung kilometro ang tinatahak ko. Parusa ko ito sa mga kinain kong Chowking Halu-halo at McDonald's. Siyempre, hindi ito alam ni Chris at ng aking pamilya. Nagkakasala ako sa kanila. Bwahahahaha. Masayang maglakad ng sampung kilometro. Lalo na kung pinahiram sa akin ni Chris ang kaniyang ipod. May "Pang-walking" playlist ako at ang sarili kong playlist. Bumibilis ang lakad ko sa kanta ni Mariah, Janet Jackson, at Madonna. Iyon ang kanilang kontribusyon sa sibilisasyon: ang magtanggal ng natatangong taba ng mga tao!

Kahapon, bilang pamamaalam sa aking mahabang bakasyon, nagpunta kami ni Chris sa Mall of Asia. Maganda ang aking karanasa, alisin ang traffic papunta sa Pasay City. Nakaapat kaming city bago makapunta sa bagong mall na ito--Quezon City, Mandaluyong, Pasig, at Makati. Panglima ang Pasay kung saan naroon ang Mall of Asia. Maganda ang arkitektura ng mall. Pang-tropikal na bansa. Naalala ko ang SM City sa Baguio na bukas na bukas para makapasok ang malamig na hangin. Nagsisi akong di ko dala ang aking digital camera. Katabi ng Mall na ito ang Manila Bay. Gandang kunan sana ng dagat at ang pamosong Manila Bay Sunset.

Napakalaki ng mall na ito. Para muli akong nasa Hong Kong. Modernong ang disenyo tulad ng Harbour City sa Kowloon. Parang ICF sa HK Island. Hindi gaanong matao. Maraming shops ang hindi pa nagbubukas. Pero napalundag ako sa anim na bookstores dito--Fully Booked, National, Powerbooks, Booksale, Different Bookstore, at Books for Less. Paraiso ito sa mga mahihilig sa libro! Nakabili ako ng tatlong libro. Isang picture book na "Science Verse" nina Lane Smith at Jon Scieszka. May nabili rin akong dalawang aklat ng Filipino--"(Im)Personal" ni Rene Villanueva, na sequel ng kaniyang "Personal" at ang "Dalawang Villanueva" ng pareho ring manunulat. Magaang basahin ang "(Im)Personal"--ukol ito sa pagiging manunulat ni Rene Villanueva, bilang playwright, kuwentistang pambata, at screenwriter. Bukod sa pagiging talambuhay, sanaysay na personal, ito rin ay gabay sa pagsulat. Habang nagbabasa, para akong estudyante ni Rene sa panimulang subject ng pagsusulat. O para rin akong nakikinig sa kaniyang mga chika ukol sa pagsusulat. Hindi ko alam kung dapat ko bang bagalan ang pagbabasa o bilisan. May hinahabol ba ako? Medyo. Ang dami ko pang librong dapat basahin! Nangangalahati na ako sa aklat na ito. Dinala ko pa nga ang kopya sa opisina, kung sakaling mabagot ako dito. Hindi naman pala. May internet connection dito. Wala pang bayad. Blogging naman ang ginagawa ko. Mukhang opisyal itong gawain.

Naka-first IMAX experience ako sa Mall of Asia. Pinanuod namin ang dokumentaryo ng Mt. Everest. Kaso, dokumentaryo ito ng mga banyagang umakyat ng bundok na ito. Sariwa pa rin kasi ang pagka-high ng mga Pilipino sa pag-akyat ng tatlong Pinoy sa tuktok ng pinakamataas na bundok. Marami na ring nanood dito. May audience pala ang dokumentaryo. O baka naman, may auidence ang malaking screen ng IMAX. Kailan kaya tatagal ang fascination ng mga Pilipino sa bagong sinehang ito. Lugi ako, nakasalamin kasi ako, at hindi ko nakikita lahat ng imahe sa aking harapan. Pero ang ganda ng screen. Nakatutok ako sa mga imahe ng yelong bundok. Ni ayokong pumikit o kumurat.

Kahit hindi na bakasyon, asal bakasyon pa rin pala ako.

Mamaya, maglalakad ulit ako sa Academic Oval. Ano kayang musika ang aking pakikinggan. Maraming salamat, i-pod! Tunay kang maasahan bilang walking buddy!