Pinakamahusay na Counting Book, Pinakapaboritong Picture Book

Huling Nabili:

Nahinto ako sa pagbabasa ng aking reading list. Hindi naman ako nawalan ng gana, nahirapan lang akong magbasa ng medyo mahahabang libro. Hindi ko na rin matiis na pigilan ang sarili kong bumili ng libro. Nagkataong mga Australian fiction ang nabili ko:

“I Am the Messenger” ni Markus Zusak
“Black Juice” ni Margo Lanagan (nabasa ko na ang first story niya sa collection; mapagtimpi ang pagkakasulat, emosyonal, at ikinakalat ang mga kaunting impormasyon ukol sa pangunahing tauhan. Masasabi kong nanginig ako sa kuwentong ito)
“The Book Thief” ni Markus Zusak

Kunsabagay malapit na akong matapos sa “Afternoon of the Elves” ni Janet Taylor Lisle. Naaalala ko ang kuwentong “The Hundred Dresses” sa aklat na ito dahil sa pagtalakay ng pagyabong ng imahinasyon ng isang bata sa gitna ng kahirapan. Totoo ngang para sa isang taong mayaman sa haraya ay hindi nagugutom at hindi nakakaramdam na siya’y salat.

Nakahanap rin ako ng segunda manong kopya ng mga Newbery na aklat—“Thimble Summer” at “The High King” ni Lloyd Alexander.

Huling Nabasa:

“Sector 7” ni David Weisner—wordless na picture book ukol sa pagkamalikhain ng isang batang umakyat sa Empire State; ang kaniyang pagkamalikhain ay naituro niya sa mga naging kaibigang ulap.

“Keesha’s House” ni Helen Frost—muli, isang nobela na binuo ng mga tula. Nandito ang mga tula sa point of view ng mga teenager na may problema: walang matirahan, gay, nabuntis, may problema sa pera, gustong tumakas sa malupit na pamilya.

“Garden of Abdul Gasazi” ni Chris Van Allsburg—ang husay ng ilustrasyon; ito ang picture book na sana’y maging maikling pelikula. Nagustuhan kong muli rito ang paglalaro ng bata sa kaniyang imahinasyon kaya narating niya ang hardin ng isang retiradong salamangkero na ginagawang bibe ang mga asong naliligaw sa kaniyang hardin.

“All Alone in the Universe” ni Lynne Rae Perkin—madulas ang pagkakasulat at mabilis basahin; nagustuhan ko ang gaan ng pagkakasulat sa mabigat na problema ng isang bata: ang mapalayo at lumayo sa kaniyang itinuturing na kaibigan. Taglay ng aklat ang sangkap na pag-asa sa mga nobelang pambata: hindi nga naman matatapos ang buhay niya sa pagkawala ng isang kaibigang hindi dapat pag-aksayahan ng panahon. Gusto ko ang mga dekorasyon ni Perkins na ilustrasyon na nakatutulong sa kaniyang pagkukuwento. Lumilitaw, naging notebook ng tauhan ang nobelang aking binabasa.

“Art” ni Patrick McDonnell–Parang si Olivia na mahilig magpinta ang batang si Art. Hindi siya itinuturing na panggulo o nakakadumi sa bahay ng ina. Hinahayaan niyang maglaro ang anak para higit na mapagyabong ang interes ni Art sa art.

“Madeline’s Rescue” ni Ludwig Bemelmans—Dahil sa pagiging magulo at walang takot ni Madeline, nahulog siya sa ilog. Iniligtas siya ng asong si Genevieve. Dito nagsimula ang pagkahilig ng mga batang babae sa boarding school sa mga aso at sa kanilang pakikipagkaibigan kay Genevieve na nagbigay pa ng sorpresa: mga tuta.

“I’ll Always Love You” ni Hans Wilhehm—kakaibang aklat pambata dahil sa pagtalakay ng sensitibong usapin ng kamatayan. Naging “pambata” at makabata ang pagtalakay nito, gamit ng autor ang relasyon ng bata sa kaniyang aso. Simple pero maingat ang pagkukuwento.

“Martha Speaks” ni Susan Meddaugh—Naku, kuwento aso na naman! Magagalit ang mga pusa ko. Isang nakatutuwang aklat ukol sa asong natutong magsalita dahil pinakain siya ng alpabet soup. Kaso, sa kaniyang kakayahang magsalita, di na niya mapigilan ang magsalita, magkuwento. Naging madaldal siya at brutal magsalita. Hindi niya kayang itikom ang bibig. Aklat ito sa mga batang dapat turuan ng maingat at responsableng pananalita.

“Madeline and the Gypsies” ni Ludwig Bemelmans—Bakit ba ngayon ko lang binasa ang mga aklat ni Madeline? Nagsimula ang adbentura ni Madeline at ni Pepito, ang anak ng ambassador ng Spain nang naiwan sila sa karnabal. Naaliw sila sa buhay ng mga gypsies: walang oras ng pagtulog, hindi magsesepilyo, walang eskuwela. Lahat ay kasiyahan. Matatagalan kaya nina Madeline at Pepito ang ang ganitong buhay? Mabuti at sinagip sila ni Miss Clavel sa mga salbaheng gypsies!

“Madeline and the Bad Hat” ni Ludwig Bemelmans—Sa aklat na ito makikilala natin ang batang si Pepito, ang magiging kaibigan nina Madeline. Sa simula, pilyo sa mga batang babae ang bata. Kinukulit niya ang mga manok at pusa. Magaling itong manakot. Paano kaya maaalis ang kaniyang pagiging salbahe?

“Madeline in London”—Namayat at tumamlay si Pepito nang lumipat silang mag-anak sa London at iniwan ang mga kaibigan sa France. Kaya, nagpasya ang kaniyang magulang na imbitahin sina Madeline sa London, lahat ng mga batang babae, kasama si Miss Clavel! Dahil sa regalong kabayo, nakapaglakbay sina Madeline at Pepito sa London.

“Ten Little Rabbits” ni Virginia Grossman at Slyvia Long—Pinakamahusay na counting book na nabasa ko. Bunga ng pananaliksik ang aklat. Hindi lamang ito aklat ng pagbibilang. Kultural ang nilalaman ukol sa mga American Indians, gamit ang mga kuneho bilang representasyon. Hindi ito mapanghamak. Taglay ng bawat pahina ang pamumuhay, kultura at tradisyon ng iba’t ibang katutubo. Mahusay din ang non-fiction part sa huling bahagi ukol sa mga disenyo ng tela.

“A Place for Ben” ni Jeanne Titherington—Naalala ko ang kuwentong “Stevie” ni John Steptoe. Nahuli ng autor ang kultura o ugali ng bata: ang makaramdam ng pagbabago sa pagdating ng bagong kapatid o bagong kakilala. Makakayanan kaya niyang ibahagi ang kaniyang espasyo rito?

“Mice Twice” ni Joseph Low—Isang American folktale na naging picture book. Mainam ang aklat na ito para ituro ang poetiko ng progression at ang idea ng mga predator, ng laki ng mga hayop, ng food chain. Hitik sa katatawanan ang kuwento ukol sa pagalingan ng maisasamang bisita sa simpleng kainan. May bahid ito ng pagiging trickster na kuwento na magugustuhan ng mga bata at mainam ding gawing school play. At lahat ng katatawanan ay nagsimula sa katakawan ng salbaheng pusa!

“Do Not Open This Book!” ni Micaela Muntean—Binasa ko ang librong ito bago ko bilihin ang “Book Thief” ni Markus Zusak. Bagong dating ito sa National at nakabalot pa. Binuksan ko ng walang paalam. Tulad siguro ng mga batang mambabasa, naaliw ako sa pamagat. “Huwag buksan,” sabi ng pamagat. Pero binuksan ko. Iyon pala, hindi pa pala tapos magsulat ang manunulat. Nagsusulat pa lang siya! Ang ganda ng aklat na ito dahil sa pagiging postmoderno, metafiction, experimental, at sa pagiging interaktibo nito na maiintindihan at ikatutuwa ng mga bata. Ukol ito sa isang author na baboy na ipinapakita ang kaniyang proseso sa pagsusulat, maging ang ritwal niya sa paglikha. Nakakahalina ang pagbabasa nito kahit na sinabihan akong huwag bubuksan ang aklat.

“The Gardener” ni Sarah Stewart, ilustrasyon ni David Small—Pinakapaboritong picture book na nabasa ko sa buong buhay ko. (Tandaan: Maari pa itong magbago pero sa ngayon, ito na talaga ang aking paborito.) Gusto ko ang gamit ng mga sulat sa pagkukuwento. Mga serye ito ng sulat, na mala-diary, sa punto de bista ni Lydia Grace, isang batang napilitang lumayo sa pamilya dahil sa hirap ng buhay at nagtungo sa siyudad para magtrabaho para sa kaniyang Uncle Jim, na bihirang ngumiti. Patong-patong na tunggalian o conflict ang nasa kuwento: Paano pangingitiin ni Lydia Grace ang kaniyang Uncle Jim? Paano gaganaan ang kaniyang buhay sa gitna ng kahirapan ng Depression noong 1935? Paano niya hindi malilimutan ang buhay sa pagtatanim? Paano niya bibigyan ng kulay ang malagim na buhay sa lungsod? Taglay ng aklat ang esensiyal na sangkap ng kuwentong pambata: ang pag-asa o hope. Gamit ang talino ni Lydia Grace, nagtanim siya ng mga halamang namumulaklak ng ngiti at pag-asa sa tila abandonadong gusali. Naghanap siya ng sikretong lugar para magtanim ng kagandahan. Mahusay ding ipinakita sa aklat ang pag-unlad hindi lamang ng tauhang si Uncle Jim kundi ang lunan ng siyudad. Sa huling ilustrasyon, sa huling pahina, nangilid ang aking luha sa saya at kapani-paniwalang resolusyon.

Huling Napanood:

Nag-enjoy naman ako sa mga pang-summer na pelikula. Naaliw ako pero hindi naman ibig sabihin ay lumalim ang pang-unawa ko sa mga bagay-bagay. Nagustuhan ko ang mga lunan sa “Mission Impossible 3” at halos mawalan ako ng hininga sa mga eksena sa Vatican at sa Shanghai. Predictable naman ang “Poseidon” pero gusto ko ang effects ng pagdating ng tsunami. Hindi ko maiwasang ikumpara ito sa “Titanic.” Gusto ko rito ang pagsisikap ng mga tauhan na panatilihing sila’y buhay. Ganito rin naman ang diwa ng “United 93” na napanuod ko sa DVD. Naiyak ako sa pagsisikap labanan ang mga terorista at sa mga huling mensahe ng pagmamahal sa mga mahal sa buhay. Mas maganda pa rin ang libro kaysa “The Da Vinci Code.” Nakakaantok marahil ang pelikula saka hindi ako natuwa sa pagkakapili kay Tom Hanks bilang Robert Langdon. Bakit siya? Kunsabagay, ang kuwento naman ng pelikula ay hindi maitutumbas sa mga James Bond na pelikula.