“Heartbeat” ni Sharon Creech

“Heartbeat” ni Sharon Creech

Hindi ko binili ang librong ito. Ipinangako ko sa sarili na ang ganitong aklat ay:

a. hihintayin ko sa Booksale
b. hihiramin sa kakilalang may kopya
c. babasahin sa bookstore

Sa huli, letrang “c” ang umakma sa akin.

Bakit naman hindi ako kukuha ng sariling kopya?

a. mahal ang paperback edition ng aklat at nagtitipid ako
b. baka lumabas ang edisyon sa Booksale
c. nagsawa na ako sa mga nobelang blank verse o nobela sa anyo ng tula
d. manipis ang nobela, madaling basahin para bilihin sa mataas na presyo
e. puno na ang aking bookshelff. Hindi ko alam kung saan ko ilalagay ang mga librong nabasa ko na.

Tulad ng “The Scarecrow and His Servant,” nabasa ko ang ilang bahagi ng aklat bago ang aking atake sa puso. Binasa ko ito sa pagitan ng pagkaburyong at paghihintay. Nakailang kabanata/tula rin ako. At hindi ko natagalan. Marahil, hindi ganoon kahusay ang simula ng aklat. Marahil, hindi kasi ako nakadapa, kung kaya hindi ako nakakapasok mismo sa loob ng teksto.

Inismiran ko ang aklat na ito, kahit na naging finalist ito noong nakaraang taon sa Carnegie Medal (kasama ni “Scarecrow” ni Pullman), dahil nasa anyo ito ng nobelang free verse. Sa totoo lang, medyo nagsawa na ako sa mga nobela na nasa anyo ng tula. Nabasa ko na ang: “Out of the Dust” ni Karen Hesse (isa sa pinakapaboritong nobelang Newbery) na nasa anyo ng tula. Nariyan din ang “Make Lemonade” at “True Believer” ni Virginia Euwer Wolff. Pati na ang “Locomotion” ni Jacqueline Woodson. Magiging establisadong anyo kaya ng panitikang pambata ang nobela sa anyo ng tula? O naggagayahan lang ang mga manunulat? Kapag babasahin kasi ang mga bahagi, hindi ko maituturing na tula ang mga ito. Pero bakit nasa anyo ng tula?

Gayunpaman, napahanga ako ng Sharon Creech sa kaniyang aklat na “Heartbeat.” Nabasa ko na ang kaniyang mga nobela na nasa anyo rin ng tula (“Love That Dog” at “Granny Torrelli Makes Soup”); pero sa tatlo, pinakamainam ang “Heartbeat.” Ukol ito sa pagkakaibigan, ukol sa pagmumuni ng tauhan sa dementia ng kaniyang lolo, ukol sa pananabik ng tauhan sa pagkasilang ng kapatid, ukol sa sariling ambisyon at katuparan sa buhay. Higit na malawak ang paksaing nasaklaw ni Creech sa aklat na ito; at naisagawa niya ito nang marangal at buo. May ilang bahagi na maituturing kong higit na tula kaysa prosa. May mga bahagi ng pag-uulit-ulit na ipinamamalas ang ritmo ng tibok ng puso, habang tumatakbo ang dalawang tauhang magkaibigan. Gusto ko rin ang paglalaro ni Creech sa porma (tulad ng bahagi sa pagkatuklas ng tauhan sa gamit ng footnote at ng tesauro). Simple ang pagkakakuwento pero malaman. Iyan ang talino ni Creech. Natalakay niya sa kakaunting salita ang usapin ng mortalidad, ng buhay, ng halaga ng buhay, at ng lalim at ligaya ng buhay. At sa kaikliang iyon at husay ng pagtalakay, maituturing kong isang tula ang nobela. Ibinalik niya sa akin ang pananalig sa mga nobelang blank verse. Hindi pa laos ang mga ganitong nobela, hangga’t may mga manunulat na patuloy na igagalang ang anyo na ito, at lalagyan ng lalim, kahulugan, at kabuluhab. Mabuhay, Sharon Creech! Bravo!

Ngayon, iniisip ko kung anong aklat ni Creech ang babasahin kong susunod--"Wanderer" kaya? O "Chasing Redbird"? O "Walk Two Moons"? Hmmmm, isip-isip.