“The Scarecrow and His Servant” ni Philip Pullman

Kalahati ng aklat na ito’y binasa ko, bago ang aking pangalawang buhay. Nahirapan akong basahin ang aklat, sa simula. Ang dami kong iniintindi. At naghahanap ako ng direksiyon sa buhay. Katatapos lang ng Bagong Taon; at holiday mode pa ako noon.

Pagkaraan ng operasyon, binalikan ko ang aklat. Sayang naman kung bibitawan ko. Pinabili ko pa ang aklat na ito, autographed copy pa ng paborito kong si Pullman, sa dating estudyante na ngayo’y kaibigan/kapwa manunulat nang pumunta siya ng London. Hindi naman ako nag-aksaya ng panahon. Magaling sa pagpapatawa si Pullman. May mga eksena na matalinong nagpapatawa sa pamamagitan ng di-inaasahang sitwasyon at sa paglalaro ng mga salita. Malayo ang aklat na ito sa kaniyang Dark Materials trilogy na seryoso, sensitibo, at mabigat ang paksain. Hindi naman mababaw ang “Scarecrow.” Magaan lamang ang pagkakahawak nito sa tema ng ekolohiya at negosyo. Mainam ang pagkakagamit ni Pullman ang anyo ng modernong fairytale [maihahalintulad ko ang pakikipagsapalaran ng Scarecrow sa mga tauhan sa “Wizard of Oz”] upang talakayin ang epekto ng mga negosyo, ng urbanisasyon, ng industrialisasyon sa kapaligiran. Pinairal rin ng manunulat ang katalinuhan sa paggamit ng mga ibon bilang esensiyal na tauhan sa nobelang umiinog sa panakot-uwak. Simple ang pagkakabanghay ng kuwento at maaaring mabasa ng mga nakababatang mambabasa. Walang mga detalyeng nasayang; lahat ay nagamit at nabuhol hanggang sa huli. May katatawanang himig-katutubo (folksy) ang buong aklat. Para itong isang pabula, isang trickster na kuwento sa Pilipinas. Naisip ko ring puwede ko itong lagyan ng annotation, tulad ng isinagawa ni Maria Tatar sa mga classic fairy tales. Sana, makasulat ako ng ganitong aklat—isang aklat na buhat sa nakatatawang kuwento buhat sa panitikang-bayan sa Pilipinas.